Μουσική αναδρομή...

Όχι, αυτή τη φορά δεν έχω φτιάξει κάτι να μοιραστώ μαζί σας. Έμπνευση μηδέν. Ζίροου. Θέρο. Ζερό. Νάδα δε νάδα.

Αλλά... δεν πτοούμαστε! Γιατί πέρασα ένα διαφορετικό και ωραιότατο απογευματάκι. Κι αυτό χάρη στην φιλενάδα μου την Puccarina, η οποία μου χάρισε το ακόλουθο βραβείο:

Μόλις διάβασα 5 αγαπημένα τραγούδια, τρόμαξα! Μόνο 5;;; Είναι δυνατόν; Και τότε μου ήρθε μία ιδέα: να βρω 5 τραγούδια από 5 διαφορετικές περιόδους της ζωής μου που σημαίνουν πολλά για μένα, τα περισσότερα τα έλιωσα στην κυριολεξία (ξέρετε, απανωτά repeat) και που ακόμα και σήμερα μόλις τα ακούω συγκινούμαι και δεν μπορώ να αντισταθώ και τα τραγουδάω (καλύτερα να μην είστε κοντά, πιστέψτε με!). Αν έχετε κουράγιο, θα έχω και επεξήγηση...

Και αρχίζουμε λοιπόν... Η πρώτη μου κασέτα: Μάνος Χατζιδάκις - Εδώ Λιλιπούπολη. (Ναι, ναι, ξέρω, προδίδω την ηλικία μου τώρα... 38 χρονών είμαι, εντάξει;;;) Από τις τόσες φορές που την άκουγα κάθε μέρα, την έλιωσα στην κυριολεξία και μου πήρανε άλλη! χαχαχα Αγαπημένο τραγούδι:

Όχι, δεν ήταν το Χοντρό μπιζέλι ούτε το Δεν είμαστε Ζουλού (τα άλλα δύο αγαπημένα μου)... Αλλά η Μαγιονέζα! Θυμάμαι που το έβαζα και φανταζόμουν τις τρελές εικόνες, μία κινέζα να κολυμπάει σαν δελφίνι στην μαγιονέζα, το βαπόρι να ρίχνει κανονιές με κίτρινα φαγητά, να βάφονται  σπίτια και παράθυρα κίτρινα, τι να λέμε τώρα... Μου φαινόταν τόσο τρελό που ήθελα να χάνομαι σε αυτήν την φανταστική χώρα που θα μπορούσαν να συμβαίνουν όλα αυτά!



Κάνουμε ένα σάλτο στην εφηβεία μου. Από εφηβικούς έρωτες όλες ξέρετε πιστεύω, έτσι; Και το τραγούδι με το οποίο υπέφεραν η μητέρα μου και ο αδελφός μου: Etta James - Damn your eyes

Δεν νομίζω να είχα αφήσει βιβλίο για βιβλίο, τετράδιο για τετράδιο και θρανίο για θρανίο που να μην είχα γράψει τους στίχους. Μέχρι και σε μία αυτοκόλλητη ετικέτα το είχα γράψει και το είχα κολλήσει στον τοίχο του δωματίου μου, χαχαχα. Τί να κάνω, πίστευα ότι οι στίχοι μου ταίριαζαν γάντι.... αχχχ... αυτά τα μάτια που μου είχαν κάνει την ζημιά, ακόμα τα θυμάμαι! Ξεχνιούνται οι πρώτοι έρωτες;;;


Και περνάμε στην φοιτητική μου περίοδο και σε ένα τραγούδι που αν μου βάζανε το πιστόλι στον κρόταφο και μου λέγανε "ένα μόνο τραγούδι!!!", θα διάλεγα αυτό: U2 - One

Δυστυχώς, δεν έχει να κάνει με ερωτική απογοήτευση. Ένας φίλος είχε αγοράσει το cd (από τα πρώτα τότε που κυκλοφορούσαν) και μου το είχε γράψει σε κασέτα. Λίγες μέρες μετά χάθηκε σε ατύχημα με το αυτοκίνητο. Και η τελευταία κουβέντα που του είχα πει ήταν "σε παρακαλώ, βάλε ζώνη", αν και ήξερα ότι δεν θα το έκανε, αλλά ήταν η πρώτη φορά που είχα τρομάξει με το πώς οδηγούσε. Ο πρώτος χαμός λοιπόν κοντινού ανθρώπου και ήταν ενός νεαρού παιδιού. Περαιτέρω λόγια είναι περιττά. Δεν σας περιγράφω το τι έγινε στην συναυλία των U2 στην Αθήνα. Συνεχίζουμε.


Και προχωράμε στο τραγούδι που μου ήταν πολύ δύσκολο να διαλέξω. Και να σας εξηγήσω. Άρχισα να μαθαίνω ισπανικά κάποια στιγμή για να γεμίσω τον ελεύθερο χρόνο μου. Και έπαθα τέτοια πλάκα με την τόσο ρομαντική μουσική τους, που ερωτεύτηκα την Ισπανία τρελά... Τρελά όμως. Σε σημείο που τελικά κατάφερα και μετακόμησα στην Ισπανία. Πλέον την θεωρώ δεύτερη πατρίδα μου. Εκεί θεωρώ ότι ωρίμασα και στάθηκα πραγματικά μόνη μου στα πόδια μου. Άλλωστε, είμαι ακόμα επίσημα μόνιμος κάτοικος Ισπανίας ;ο)

Το λοιπόν... Ήθελα να διαλέξω ένα από όοοολα αυτά τα τραγούδια και τελικά μετά από πολλή σκέψη, κέρδισε αυτό που και πάλι έγραφα παντού όταν, τον πρώτο χρόνο μου στην Ισπανία, πέρασα αυτό που αποκαλώ "δεύτερο εφηβικό έρωτα": Enrique Bunbury - Con el alma en los labios:

Μετάφραση των πρώτων στίχων για να πάρετε μία ιδέα: "Σε αγαπάω τόσο που ποτέ δεν μπόρεσα να εξηγήσω το γιατί. Μοιάζω με τον θρήνο ενός πουλιού που ψάχνει την σκιά της καρδιάς σου. Αν με αγαπούσες όσο σε λατρεύω, ο έβδομος ουρανός θα ήταν των δυο μας." Και πάει λέγοντας. Το πιάσατε το νόημα τρομάρα να μου'ρθει! χαχαχα



Και φτάνουμε στο τελευταίο τραγούδι... αυτό κι αν με βασάνισε! Και τελικά είπα να απλοποιήσω τα πράγματα. Θα έβρισκα το τελευταίο "cd" που έχω αγοράσει και θα βάλω το αγαπημένο μου τραγούδι, για να δείτε και τι στυλ μουσικής ακούω τώρα. Και όντως, ήταν καλή ιδέα, γιατί είναι μεν "mainstream", αλλά αντιπροσωπευτικό της μουσικής που μου αρέσει: Zaz - Je veux. Σε ζωντανή εκτέλεση και με ελληνικούς υπότιτλους:

Η βραχνάδα της φωνής της, τα λόγια... εξαιρετικό τραγούδι. Όλο το cd είναι πραγματικά υπέροχο (και ναι, το έχω λιώσει κι αυτό, είναι από αυτά που ακούω στάνταρ όταν είμαι στο craftoδωμάτιο!)


Συγνώμη που μου βγήκε μελό το Top 5, αλλά συνήθως τέτοια τραγούδια δεν μας σημαδεύουν;

Να σας πω μόνο ότι όλα αυτά τα τραγούδια (με εξαίρεση το τελευταίο βέβαια), όχι μόνο έχω χρόνια να τα ακούσω, αλλά τα αποφεύγω κιόλας. Πάντως, μετά από την σημερινή αναζήτηση, ήθελα να κάνω κάτι που απολάμβανα συχνά παλιά και είχα πολύ καιρό να κάνω: ξαναέβαλα αυτού του είδους τα τραγούδια στο background, έβαλα και ένα stickάκι να καίει, άφησα ανοιχτό μόνο ένα φώς κοντά μου, ξάπλωσα στον καναπέ και διάβασα το ανάλαφρο chick lit βιβλίο μου. Το μόνο που μου έλειπε ήταν το κρασάκι μου, ας όψεται η δίαιτα! (Άλεξ, ξέρεις εσύ... χεχεχε)

Ευχαριστώ πολύ Puccarina μου που μου έδωσες την ευκαιρία να κάνω αυτήν την μουσική αναδρομή και να απολαύσω ένα άκρως χαλαρωτικό βραδάκι!!!

Επειδή έχει κυκλοφορήσει αρκετά το βραβείο αυτό στην γειτονιά μας, θα το χαρίσω σε όποια δεν έχει παίξει ακόμα και θέλει!

Φιλιά σε όλες και ελπίζω να επανέλθω σύντομα με καμιά δημιουργία!

Νατάσα